les 28 - stapje vooruit

De (nogal filosofische) inleidingen van Kars zijn altijd wat moeilijk te verwoorden in een blog. Vandaag was het onderwerp 'het Sublieme', wat een rol speelt in de kunst. 'Het Sublieme' is iets wat groter is dan jezelf, groter dan de mens met zijn ratio kan bevatten of beredeneren. Het sublieme kan overweldigend zijn en je daardoor verlammen. Kunst kan een manier zijn om daarmee om te gaan, omdat het troost en houvast geeft. Ter vergelijking: Schoonheid is grijpbaar en begrensd, heeft een vorm. Het sublieme daarentegen is niet grijpbaar, niet begrensd, en vormloos. Kunst geeft die begrenzing en voorkomt zo lethargie. Meer hierover in het boek 'Een filosofisch onderzoek naar de oorsprong van onze denkbeelden over het sublieme en het schone' van Burke.
Kars noemde in dit verband de films Solaris, Stalker en Nostalgia van Andrei Tarkovsky. Ik ken ze niet, nooit gezien, maar misschien dat ik me er nog eens in verdiep. Ik vind het allemaal nog wel een beetje vaag.

Deze foto van Marianne Faithfull zat al een tijdje in mijn mapje met favorieten. Ik vind het een mooi verstild portret. Komt ook door het grofkorrelige zwart-wit. Het heeft iets doorleefds en treurigs, maar ook een soort rust.

Ik heb onderstaande serie gemaakt naar aanleiding van deze foto. Ik ben er wel blij mee. Die rechtsonder, de meest dramatische, is in de categorie 'gemengde technieken': naast aquarel heb ik ook met pastelkrijt gewerkt.

les 27 - niet fit

Er is op dit moment een grote tentoonstelling van James Ensor (1860-1949) in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ensor was een vreemde eend in de bijt in zijn tijd. Hij was een individualist die op het gebied van kunst hele andere dingen deed dan zijn tijdgenoten. Hij was niet te vatten in een van de stromingen. Ensor is belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de moderne kunst in België.
Waarom staat Ensor nu weer in de belangstelling? Dat is me niet helemaal duidelijk. Wellicht heeft de tijdsgeest behoefte aan de begrippen die bij Ensor horen, zoals bitterheid, ironie en intensiteit.

Ik heb vandaag niet veel gedaan. Ik voelde me niet lekker, ben halverwege naar huis gegaan.
De foto die ik had, was wel erg mooi, maar ook heel moeilijk. Ik wilde te veel de 1ste keer. Daarom ben ik daarna begonnen aan een schets, maar die is nog niet klaar. Ik ga er nog een keer mee verder.

les 26 - stapje terug

De lente is geëxplodeerd! Alles staat in hyperbloei. De straat is rose gekleurd. Daar móet je toch gewoon foto's van maken?

Kars begon vandaag met een stuk kunstgeschiedenis. Over de 'Romantische Ironie', als reactie op de Romantiek (begin 19e eeuw). De Romanticus zoekt naar de ideale wereld, heeft een ideaalbeeld in z'n hoofd. Dat ideaalbeeld kun je in een schilderij uitdrukken. Het ironische van de Romantiek is dat de ideale wereld niet bestaat, maar dat we er toch naar blijven zoeken. Als je dat visueel wilt uitdrukken, kan dat bijvoorbeeld door deformatie van mensen. Romantische ironie heeft iets destructiefs. In het postmodernisme zie je eigenlijk datzelfde, waarbij lang gekoesterde begrippen als waarheid en - romantische - authenticiteit, in twijfel worden getrokken.

Ik ben vandaag weer aan de slag gegaan met aquarel, deze keer met foto's uit een hele oude Panorama die Kars bij zich had. Uit de tijd dat Panorama over bijzonder serieuze onderwerpen schreef, in een soort tabloid formaat.

Het resultaat is wat minder dan vorige week. Misschien heb ik het alweer teveel verzonnen. De bovenste drie zijn een beetje als ingekleurde tekeningen. De rechtse vind ik wel een mooie compositie, trouwens.

De linkse hieronder is een rommeltje, ik probeerde wat elementen op een andere manier te combineren, maar ik had geen focus en geen concentratie, ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Te snel afgeraffeld ook.

De laatste (rechtsonder) is wel weer aardig. Er zou nog iets meer variatie in de lijnen mogen, maar het is een goed begin.

les 25 - aquarel!

Ik kan me niet zoveel meer van de introductie van Kars herinneren vandaag. Ik heb me een beetje teveel geërgerd aan het feit dat hij wederom te laat was, terwijl ik zo mijn best doe om op tijd te zijn (en omdat de cursus om 9.30 uur begint...). Maar goed, dat heeft me er niet van weerhouden om wel naar de mooie dingen te kijken die hij had meegebracht, de werken hieronder zijn van (vlnr) Martin Assig, Martin Disler en Matthew Monahan:

De twee linkse werken zijn aquarels, het rechtse is een beeld van papier. Bijzonder dat je daar toch nog zo duidelijk een gezicht in ziet!

Ik ga vandaag aquarelleren! Dat heb ik eigenlijk nog nooit serieus gedaan. Ik heb mijn goedkoopste-van-het-goedkoopste aquareltubetjes tevoorschijn gehaald, die ik ooit eens voor de lol had aangeschaft, om te proberen en om wat kliederspullen voor mijn neefjes in huis te hebben - en stiekem ook omdat ik erg hebberig word als ik dat soort spullen zie liggen...

Om de techniek onder de knie te krijgen, ga ik de foto hiernaast, met 2 gezichten, naschilderen. Nou ja, naschilderen is het eigenlijk niet, het is wel mijn eigen interpretatie natuurlijk. Bovendien kán ik niet eens goed naschilderen!
Ik ben zeker blij met het resultaat. Ik vind het een goed begin.
Ik heb ze in de volgorde gemaakt zoals je hier ziet, van links naar rechts. In de laatste heb ik nog een extra figuurtje uit een andere foto verwerkt. Qua idee wel leuk, maar in deze context wat minder geslaagd, vind ik.