De lente is geëxplodeerd! Alles staat in hyperbloei. De straat is rose gekleurd. Daar móet je toch gewoon foto's van maken?
Kars begon vandaag met een stuk kunstgeschiedenis. Over de 'Romantische Ironie', als reactie op de Romantiek (begin 19e eeuw). De Romanticus zoekt naar de ideale wereld, heeft een ideaalbeeld in z'n hoofd. Dat ideaalbeeld kun je in een schilderij uitdrukken. Het ironische van de Romantiek is dat de ideale wereld niet bestaat, maar dat we er toch naar blijven zoeken. Als je dat visueel wilt uitdrukken, kan dat bijvoorbeeld door deformatie van mensen. Romantische ironie heeft iets destructiefs. In het postmodernisme zie je eigenlijk datzelfde, waarbij lang gekoesterde begrippen als
waarheid en - romantische -
authenticiteit, in twijfel worden getrokken.
Ik ben vandaag weer aan de slag gegaan met aquarel, deze keer met foto's uit een hele oude Panorama die Kars bij zich had. Uit de tijd dat Panorama over bijzonder serieuze onderwerpen schreef, in een soort tabloid formaat.
Het resultaat is wat minder dan vorige week. Misschien heb ik het alweer teveel verzonnen. De bovenste drie zijn een beetje als ingekleurde tekeningen. De rechtse vind ik wel een mooie compositie, trouwens.
De linkse hieronder is een rommeltje, ik probeerde wat elementen op een andere manier te combineren, maar ik had geen focus en geen concentratie, ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Te snel afgeraffeld ook.
De laatste (rechtsonder) is wel weer aardig. Er zou nog iets meer variatie in de lijnen mogen, maar het is een goed begin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten